Çocuklar 3 yaşlarında büyüdüğünü fark ederler. Birey olma ve bunu kabul ettirme dönemleri başlar.
-Bir şeyleri tek başlarına yapmak isterler.
-Yemek seçmeye başlayabilirler.
-Akranlarıyla çatışma yaşayabilirler.
-İstediklerini yapmak yolunda bir engel ile karşılaştıklarında kızgınlık yaşayabilirler.
-Kendileri giyinmek isteyabilirler.
-Oyuncakları paylaşma sorunu yaşayabilirler.
-İnatlaşma ve kendini ispatlama durumları oluşabilir.
-Ani bağırma ve ani tepkiler gösterebilirler.
*Bunlar çocukların “BEN” olma yönünde bağımsızlıklarını gösterme isteklerinin sonuçlarıdır.
AİLELER NE YAPMALIDIR?
Anne ve baba çocuğun davranışlarına karşı tutarlı ve sabırlı olmalıdır. Fikir birliğinde olmaları çok önemlidir.
Çocuğun davranışları karşısında inatlaşıp öfkelenmek sadece çocuğun davranışını pekiştirir, düzeltmez.
Anne ve baba çocuğa karşı sakin bir ses tonu kullanmalıdır.
Olumlu hareketi abartıya kaçmadan desteklemelidirler.
Ailenin yaşadığı stres çocuğa yansıtılmamalıdır.
Çocuğa karar verebileceği alternatifler sunulmalıdır. Boya mı yapmak istersin yoksa kitap mı okumak istersin? Gibi.
Sevgi ve ilgi eksik edilmemelidir.
Çocuğun soru sorması ve düşünmesine izin verilmelidir.
Kriz anlarında çocuğun boy seviyesine inerek sakin tonlarda konuşulmalıdır.
Ağlama ve öfke nöbeti olan çocuğun ağlaması bitene kadar yanında olmalı ve sakinleşmesi beklenmelidir.
Yargılamamak ve yalnızlaştırmamak önemlidir.
Çocuğun sizin onu dinlediğinizi bilmesi önemlidir.
Çocuğun şiddete başvurması, çevresine zarar verme durumları oluşur ve sıklığı artarsa uzman bir psikologdan destek alınması önerilmektedir.
Yazan: İrem Bakan; dönem stajyeri,psikoloji öğrencisi/ Luna Psikoloji Danışmanlık Merkezi